Święty Paweł naucza, że miłość jest największa. Potwierdzenie tej prawdy stanowi nauka Jezusa – wcielonej miłości. Mieszkańcom Nazaretu trudno było zaakceptować przytoczone przez Jezusa przykłady miłości Boga wobec ludzi, bo dotyczyły one osób z narodów obcych bądź wrogich wobec Izraela. W ten sposób Jezus naucza, że miłość Boża skierowana jest do wszystkich ludzi, a nie tylko do narodu wybranego. Do królestwa Ojca prowadzą nas nie „czyny pobożne”, ale czyny chrześcijańskiej miłości i dobroci. Wszystkie one są zwykłe i proste, potrafi je wypełnić każdy człowiek. Czyny miłości i dobroci są wieczne i będą miarą w sądzeniu wszystkich ludzi.

Wsłuchajmy się w słowo Boże, które jest listem miłosnym skierowanym osobiście do każdego z nas.

Jezus nauczał w synagodze w rodzinnym Nazarecie. A po przeczytaniu fragmentu z Księgi proroka Izajasza usiadł. W postawie siedzącej nauczyciele żydowscy nauczali swych uczniów. Jezus więc w autorytecie nauczyciela obwieścił, że jest Mesjaszem zapowiadanym przez proroka Izajasza. Przyszedł obwołać „rok łaski od Pana”. Miał na myśli rok jubileuszowy, który Izraelici obchodzili co 50 lat. Był to czas darowania długów i kar. Najbardziej z dobrodziejstw tego roku korzystali zadłużeni i ubodzy. Chrystus przyszedł do ludzi, którzy są w potrzebie, czyli do ubogich, potrzebujących Jego miłosierdzia.

Wsłuchani z słowo Boże, które ma moc przemieniać nasze serca, i my także zaczerpnijmy ze zdrojów Bożego miłosierdzia.

Trzecia niedziela zwykła w roku kościelnym, z inicjatywy papieża Franciszka od 2019 roku obchodzona jako Niedziela Słowa Bożego. To szczególne zaproszenie, aby odkrywać tajemnicę Boga przez lekturę Pisma Świętego.

W piątek, 21 stycznia, będziemy obchodzili Dzień Babci, a w sobotę,  22 stycznia – Dzień Dziadka. Niech będzie to czas szczególnej pamięci i życzliwości dla naszych dziadków i babć. Żyjącym wypraszajmy obfitość Bożego błogosławieństwa, a zmarłym radość życia wiecznego.

Od 18 do 25 stycznia w Kościele obchodzimy Tydzień Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan. W tym czasie chrześcijanie różnych wyznań gromadzą się na wspólnych nabożeństwach, konferencjach i spotkaniach ekumenicznych. W ten sposób podejmują wysiłek, aby przezwyciężyć wszelkie podziały i doprowadzić do jedności wspólnoty wierzących w Chrystusa.

Jako chrześcijanie w dążeniu do szczęścia nie możemy pominąć miłości, która poszukuje dobra ukochanej osoby, staje się wyrzeczeniem i jest gotowa do poświęceń. O tym przypomina nam sam Jezus. Nigdzie Bóg nie chce tak mieszkać, jak w rodzinie, w sercu każdego z jej członków. Nieobecność Boga w rodzinie oznacza jej klęskę, zatracenie jej istotnego celu. Dlatego tak ważne w tym kontekście wydaje się być bezwarunkowe posłuszeństwo Jezusowi, który jest autentycznie zatroskany o szczęście każdego człowieka. Nieraz jednak możemy usłyszeć słowa Jezusa w momencie, kiedy się tego nie spodziewamy.

Wsłuchajmy się w słowo Boże i pozwólmy mu przemieniać nasze serca, otwierać je na Bożą miłość, która jest wciąż świeża i nowa.

Łaska usprawiedliwienia, którą Chrystus nam przynosi, jest nam dana całkowicie za darmo, bez żadnej naszej zasługi. Ten darmowy i nadprzyrodzony dar wymaga jednak naszej odpowiedzi. Możemy zatem przyjąć ofiarowane nam zbawienie, ale możemy też je odrzucić. W zbawcze dzieło zostaliśmy włączeni w czasie chrztu, kiedy to w sposób uroczysty wybrzmiał nad nami głos Ojca. Natomiast Jezus przyjął chrzest Janowy, ale nie potrzebował oczyszczenia z grzechu ani też dodatkowego napełnienia Duchem Świętym. On, niewinny, nieskalany, wypełnił w ten sposób „całą sprawiedliwość”. Wziął na siebie „grzech świata”, aby obdarzyć nas nowym życiem.

Otwórzmy się na słowo Boże i pozwólmy, aby Bóg mówił do naszego serca.

Noc dziejów świata została opromieniona niezwykłym blaskiem. Chwała Pana rozbłysła nie tylko nad Jerozolimą, ale nad całą ziemią. W ten sposób nie tylko przyszedł na świat Chrystus – światło w ciemności, ale także ukazał się wszystkim narodom. Mędrcy są naszymi przedstawicielami u żłóbka Chrystusa, bo pierwsi dzięki światłu gwiazdy rozpoznali w Nim Boga. A Jezus stał się darem dla Maryi, Józefa, pasterzy, a także dla nas wszystkich. Gwiazda kieruje nasz wzrok na Chrystusa – światłość świata, dzięki któremu stajemy się wolni. Ewangelista podejmuje motyw biblijny gwiazdy przede wszystkim dla ukazania, że Jezus jest Królem i Mesjaszem.

Wsłuchani w słowo Boże zaczerpnijmy z niego światło, które pomoże rozproszyć nasze życiowe ciemności.

Pobłogosławioną kredą oznaczmy nasze domy na znak przyjęcia Wcielonego Słowa Bożego. Można to uczynić w następujący sposób: zapisać pierwsze litery od tradycyjnych imion Mędrców: Kacpra, Melchiora i Baltazara oraz rok bieżący (K+M+B 2022). Można także zanotować (C+M+B 2022) jako skrót łacińskiego zwrotu „Christus mansionem benedicat”, które tłumaczy się: „Niech Chrystus błogosławi temu domowi”. Oba sposoby są poprawne.

Cały świat jest oświecany i porządkowany przez Bożą mądrość. Ona sprawia, że jego dzieje nie toczą się chaotycznie, ale wydarzenia następują w ustalonym, chociaż nie zawsze dostrzegalnym porządku. Bóg stworzył świat, by go uporządkować według własnego zamysłu i być w nim obecnym. Odwieczna mądrość Boża zstąpiła na ziemię, kiedy Słowo Wcielone rozbiło swój namiot pomiędzy ludźmi. Aby przyjąć Je do swojego życia, powinniśmy nieustannie modlić się o ducha mądrości, aby właściwie pokierował naszym życiem chrześcijańskim. A także o światłe oczy serca, by podejmować decyzje zgodne z odwieczną wolą naszego Stwórcy.

Wsłuchani w słowo Boże odkrywajmy nasze powołanie do uczestnictwa w Bożej chwale wraz ze wszystkimi Świętymi.

Błogosławieństwo wywodzi się od Boga i towarzyszy światu od stworzenia. Dar ten przechodzi na ludzi, którzy błogosławią swoich potomków i bliskich. Błogosławieństwo to pragnienie dobra. Dlatego takie życzenia składa nam Kościół w Nowy Rok słowami samego Boga. Księga Liczb kieruje naszą uwagę w stronę Bożej opatrzności. A kolejne wezwania akcentują dary Boże. Są wśród nich: pomyślność i bezpieczeństwo, litość i miłosierdzie oraz niosąca pokój obecność Boga. Treść błogosławieństwa odwołuje się do symboliki pełnej światła twarzy, która jest zwrócona ku słuchającym. To światło zabłysło w pełni w narodzeniu Syna Bożego.

Pełni nadziei wsłuchajmy się w słowo Boże, które przypomina nam o Bożym obliczu zwróconym nieustannie w naszą stronę.