Święty Stanisławie,

Tyś u Boga w sławie,

Biskupie krakowski,

Módl się za lud polski. 

To słowa wezwania, które wierni z parafii Piotrawina śpiewają od lat, nie tylko z okazji uroczystości Świętego Stanisława, biskupa i męczennika, głównego patrona Polski, wpisanego do katalogu świętych przez papieża Innocentego IV dnia 17 września 1253 roku. Z okazji 750-lecia kanonizacji św. Stanisława Biskupa, papież – dzisiaj również już święty – Jan Paweł II w swoim liście skierowanym do archidiecezji krakowskiej i Kościoła w Polsce, przypomniał, że Kościół w Polsce z niegasnącą radością i pobożnością wypełniał życzenie papieża Innocentego IV, oddając każdego roku w dniu 8 maja cześć świętemu patronowi całego polskiego narodu. 

W tę dzisiejszą uroczystość, którą przypada nam świętować w okresie naznaczonym również śmiercionośną i dezorganizującą życie społeczne i religijne epidemią, zgromadziliśmy się, może jeszcze nielicznie, w naszych kościołach, i z całą pewnością liczniej w naszych domach rodzinnych, aby podziękować Panu Bogu za to wspaniałe dzieło ewangelizacji, które dokonało się dzięki misyjnej pracy i męczeńskiej śmierci biskupa Stanisława. W początkach nowego już tysiąclecia dziękujemy Panu Bogu za wkład, jaki miał biskup Stanisław ze Szczepanowa w budowę i zjednoczenie młodego i niedoświadczonego państwa polskiego. I chcemy, jako chrześcijanie i katolicy, spoglądnąć na biskupa Stanisława jako człowieka wiary, który troszczył się o to, aby nie tylko jego chrześcijańskie, kapłańskie i biskupie życie było utwierdzone na skale, którą jest sam Chrystus, ale również życie całego ludu i narodu polskiego. 

Liturgia dzisiejszej uroczystości pomaga nam popatrzeć na św. Stanisława nie tyle z punktu widzenia historycznego – oto powinni zadbać rzetelni historycy – ale z punktu widzenia wiary. W to dzisiejsze święto, które ma też ogromną wagę w życiu polskiego narodu, patrzymy na św. Stanisława jako na pasterza i na patriotę, tzn. na biskupa i na człowieka kochającego swoją ojczyznę, dla której był gotów się poświęcić i poświęcił swe życie. Wzorem do naśladowania był dla niego, jak i dla całego Kościoła, sam Chrystus: Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. (...). Znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce (J 10, 11. 14-16). Św. Paweł w Dziejach Apostolskich zwraca się do biskupów z Efezu, aby nie zapominali, że Kościół, którym są i do którego przynależą, jest Chrystusa, a oni zostali powołani, aby dbać o wiarę ludu, bacząc, aby i sami w niej postępowali jako dobrzy pasterze, wierni Chrystusowi i Jego nauce. W Liście do Rzymian zwraca się z kolei do wszystkich wiernych, aby wytrwali w miłości Chrystusa, który mocą swego zmartwychwstania zniweczył jarzmo śmierci i ukazał człowiekowi prawdziwy sens jego chrześcijańskiego powołania do bycia w świecie, pomimo że tak często jest ono naznaczone przemocą, nietolerancją, prześladowaniami, oszczerstwami czy choćby chorobami i epidemiami. 

Nie jest łatwo być chrześcijaninem w świecie, który tak bardzo jawnie odrzuca chrześcijańskie wartości; który zamyka się coraz bardziej w swoim egoizmie i relatywizmie; który promuje eutanazję i aborcję; który niweczy wartości i bogactwa narodowych kultur. Niełatwo jest być chrześcijaninem w świecie, który składa poddańczy hołd starożytnemu cielcowi w nowej i okrutnej wersji kultu pieniądza i dyktaturze ekonomii bez twarzy i bez naprawdę ludzkiego celu, na co zwraca uwagę papież Franciszek w Evangelii gaudium (55). Nie jest łatwo podążać za Chrystusową prawdą w świecie, który tak obficie i bezwzględnie posługuje się kłamstwem i fake news’em w mediach i w medialnej przestrzeni społecznej; który przymyka oczy na gwałcenie najbardziej fundamentalnych praw człowieka w imię różnorodnych ideologii; który w imię swoiście ideologicznie pojętej wolności pragnie zniweczyć ład moralny i etyczny wyrosły na Chrystusowym orędziu i  które pod koniec pierwszego i z początków drugiego tysiąclecia zapuściło korzenie również na słowiańskim gruncie. 

O tych naszych chrześcijańskich korzeniach wspominał papież Pius XII w liście apostolskim skierowanym do prymasa i do biskupów polskich z okazji 700-lecia kanonizacji św. Stanisława:

„Wiele przesławnych czynów opromienia swoim blaskiem dzieje Polski, a jednak w pamięci pokoleń na zawsze pozostanie imię Świętego Stanisława, sławnego orędownika Waszej Ojczyzny. Jest on chlubą i ozdobą Kościoła w Polsce, bo chwałą męczeństwa uświęcił początki chrześcijaństwa w Waszym kraju. Potrzeba Wam było takiego pasterza, oddającego swoje życie za owce w obronie wiary i obyczajów chrześcijańskich, by jego krew użyźniła zasiane wśród Was ziarno Ewangelii”. 

Trzeba nam dziś prosić w szczególny sposób św. Stanisława, aby tym korzeniom chrześcijańskim i narodowym pozostać wiernym, tak jak on pozostał wierny aż do końca. Święty biskup ze Szczepanowa powinien być też dla każdego katolika wzorem poszanowania słowa Prawdy i Życia, ładu moralnego i poszanowania słusznych praw każdego obywatela. O tym wspominał również papież Jan Paweł II w 2003 roku z okazji 750-lecia kanonizacji świętego biskupa ze Szczepanowa:

„U początku naszych dziejów Bóg, Ojciec ludów i narodów, ukazał nam przez tego świętego Patrona, że ład moralny, poszanowanie Bożego Prawa oraz słusznych praw każdego człowieka, jest podstawowym warunkiem bytu i rozwoju każdego społeczeństwa. (...) [To] wzór do naśladowania. (...) Oto wyzwanie, jakie dziś stawia św. Stanisław wszystkim wiernym: wzrastajcie w świętości! Budujcie dom własnego życia w oparciu o skałę łaski Bożej, nie szczędząc wysiłków, aby jego trwałość zasadzała się na wierności Bogu i Jego przykazaniom”. 

Budowanie własnego życia i budowanie wspólnego narodowego domu oraz nieustanna piecza nad wartościami narodowymi, tak bardzo połączonymi z bogactwami Ewangelii, to niełatwe wyzwanie również naszych czasów. Trzeba nam się dziś gorąco modlić, szczególnie w ten trudny czas pandemii – który przypomniał nam wszystkim, jak bardzo jesteśmy słabi i bezbronni – której skutki będą długo jeszcze odczuwalne w sferze religijnej, społecznej i politycznej, aby był on również czasem przemyśleń, nawrócenia, oczyszczenia i odnowy osobistej, rodzinnej, kościelnej i społecznej. Za wstawiennictwem św. Stanisława, biskupa, zawierzmy siebie i nasz narod Bogu Ojcu, który ten świat utrzymuje swoją dobrocią i swoją łaską, jak to śpiewaliśmy w dzisiejszym psalmie:

Wiedzcie, że Pan jest Bogiem,

On sam nas stworzył,

jesteśmy Jego własnością,

Jego ludem, owcami Jego pastwiska. 

Na zakończenie spójrzmy jeszcze na piękno końcowej modlitwy tej uroczystości:

„Wszechmogący Boże, niech udział w Uczcie eucharystycznej umocni i pomnoży łaskę we wszystkich, którzy oddają cześć świętemu Stanisławowi, biskupowi, aby zachowali nienaruszony dar wiary i szli drogą zbawienia, którą wskazywał. Przez Chrystusa, Pana naszego”. 

I w tę dzisiejszą uroczystość

Niech cała Polska wysławia

Pieśnią wesela i chwały

Pasterza, który swe życie

Oddał dla dobra owieczek. 

 

W tę dzisiejszą uroczystość dziękujmy Bogu za chwalebne świadectwo biskupa, który

Za sprawiedliwość dla wszystkich,

Wolność Kościoła Bożego

I godność ludzi krzywdzonych

Umarł pod mieczem monarchy.

W tę dzisiejszą uroczystość dziękujmy Bogu za patrona, który

(...) z łaski Chrystusa

Stał się znamieniem jedności

I opiekunem Ojczyzny,

Którą przed wrogiem osłania.

(Hymn z Godziny czytań) 

o. Krzysztof Dworak CSsR Redemptorysta, misjonarz z Wiceprowincji Bahia (Brazylia), obecnie proboszcz parafii Santissimo Redentor w Damaia – Lisbona (Portugalia)