Kościół stawia nam dzisiaj za przykład do naśladowania św. Szczepana, męczennika. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdybyśmy w dniu wczorajszym nie obchodzili uroczystości Narodzenia Jezusa Chrystusa. Widzimy więc w tym miejscu, tak czysto po ludzku patrząc, pewną sprzeczność. Z jednej strony budzące się do życia ludzkie życie, z drugiej strony śmierć, i to okrutna, bo przez ukamienowanie. 

Warto więc zadać sobie pytanie: dlaczego tuż po radosnym świątecznym dniu czcimy pamięć św. Szczepana, pierwszego męczennika? 

W odpowiedzi może nam pomóc fragment rozważania, które wygłosił święty Jan Paweł II przed modlitwą „Anioł Pański” 26 grudnia 2003 roku. Podczas tego rozważania mówił m.in. takie słowa:

Kościół nazywa dzień męczeństwa dies natalis (dzień narodzin). Śmierć męczennika bowiem to narodzenie dla nieba, dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Stąd tak wielkie znaczenie ma święto pierwszego męczennika, które obchodzimy pierwszego dnia po Bożym Narodzeniu: Jezus, który narodził się w Betlejem, dał za nas życie, abyśmy my, narodzeni powtórnie «z wysoka» przez wiarę i chrzest, byli gotowi poświęcić nasze życie z miłości do braci. 

Warto więc w dniu dzisiejszym spojrzeć nieco w głąb i zobaczyć, co przez dzisiejsze święto chce nam powiedzieć Kościół. 

Dla św. Szczepana największą wartością było to, aby do końca być wiernym Prawdzie. Tę Prawdę odnalazł w osobie Jezusa Chrystusa. Można powiedzieć, bardzo dobrze wiedział, po co żyje i dla kogo umiera. Za swoją wierność Chrystusowi spotkała go największa zapłata: śmierć. Trzeba więc jasno uświadomić sobie, że ten, kto konsekwentnie idzie za Jezusem, musi liczyć się z koniecznością zapłacenia za wiarę, za miłość. One nie są tanie, mają swoją cenę. 

Zresztą sam Jezus tego nie ukrywał. Mówi nam o tym dzisiejsza Ewangelia:

– będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować;

– przed namiestników i królów będą was wodzić z mego powodu;

– brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią;

– będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. 

Dzień po uroczystości Narodzenia Pańskiego, św. Szczepan wyrywa nas z sentymentów. Pokazuje nam jasno i konkretnie, że życie ludzkie to chwile radości, ale też chwile trudne. Sam Bóg stał się człowiekiem, a to znaczy, że przyjął również los człowieka: piękno życia, ale też i ból z nim związany. Z ludzkim życiem przyjął również nieuniknioną konieczność śmierci. Jednak nie mogła to być zwykła śmierć. Potrzebne było Jego męczeństwo, bo ani Jego słowa, ani cuda i znaki, których dokonywał, nie przekonywały wielu ludzi, że jest On Mesjaszem, którego oczekiwali. 

Jezusa, który stał się człowiekiem – dzieckiem, które wczoraj narodziło się w Betlejem, jest nam bardzo łatwo przyjąć. Znacznie trudniej jest nam przyjąć Jezusa spoglądającego na nas z drzewa krzyża. Wiarę, w którą wpisany jest krzyż, trudno pojąć, bo w takich momentach nasze życie może przypominać dywan odwrócony do góry nogami. Wygląda on wtedy jak gmatwanina i plątanina nici. Tylko wtedy, gdy go właściwie położymy, dostrzegamy jego kształty, kolory i sens. 

Dzisiaj, kiedy pokazuje się nam wiele alternatywnych sposobów na życie, łatwo skupić się tylko na tym, co miłe i przyjemne. Podzieliliśmy się opłatkiem, złożyliśmy sobie życzenia, zaśpiewaliśmy kolędy, byliśmy na Pasterce. Jednak to za mało. Jezus chce, abyśmy szli za Nim do końca, bez względu na to, co dzieje się w naszym życiu. Chce, żebyśmy prawdziwie dawali o Nim świadectwo, jak uczynił to święty Szczepan. Myślę, że jest to dzisiaj szczególnie potrzebne, kiedy wiarę chce się zepchnąć na margines i powiedzieć, że nie jest ona konieczna, że to tylko dodatek do naszego życia. A przecież ona jest konieczna dla naszego życia. 

I Jezus sam nas dzisiaj zapewnia: Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.

o. Rafał Nowak CSsR Duszpasterz Polskiej Misji Katolickiej w Niemczech – Monachium