Ojcowie KapucyniParafia WniebowstąpieniaParafia Matki Bożej Nieustającej PomocyParafia Św. AnnyStrona Główna
Niedzielne Msze Święte
Parafia Matki Bożej

700, 900, 1030, 1200,
1315, 1800

Parafia Wniebowstąpienia

730, 1030, 1200, 1700

W Brzezinach - godz. 900

 

Czytania na dziś
 
I Niedziela Adwentu - 30 listopada
30-11-2014 10:13 • Ks. Stanisław Rząsa

Dzisiejsze pierwsze czytanie przedstawia sytuację ludzi pogubionych na drogach swego życia. Sytuacja ta nie jest do pozazdroszczenia: przypomina błądzenie w ciemnościach i chodzenie po omacku. Jednakże Bóg jest Bogiem, który zawsze wychodzi jako pierwszy na poszukiwanie człowieka. Prawdę tę podkreśla św. Paweł w czytanym dziś fragmencie Listu do Koryntian, gdy dziękuje Bogu za ogrom darów nieustannie dawanych zagubionemu człowiekowi, a wysłużonych przez Jezusa Chrystusa. Jednakże, aby nie zmarnować żadnej z tych łask, potrzeba przyjąć postawę czuwania, czyli ciągłej otwartości i gotowości.

            Wsłuchajmy się więc dziś z uwagą w słowo Boże, abyśmy stawali się ludźmi czuwającymi i wdzięcznymi za każdą, nawet najmniejszą łaskę.

Uważajcie i czuwajcie!

ks. Paweł Siedlanowski

W tekście Ewangelii w pierwszą niedzielę Adwentu uwagę zwraca intensywność wezwania Jezusa do czuwania. Zostaje ono powtórzone aż czterokrotnie. W tekście greckim użyte są trzy czasowniki. Podstawowym znaczeniem pierwszego z nich – „blepete” (przetłumaczony na język polski na „uważajcie”) jest „patrzeć”, „agrypneite” – „nie spać”, „mieć oczy szeroko otwarte” („gregoreite” – dosłownie znaczy „czuwać”). Można powiedzieć, że wielość użytych określeń sumuje się, a przez to zwielokrotnia sens i intensywność Jezusowego przynaglenia. Do czego? Najkrócej mówiąc: do odwrócenia się od siebie i zwrócenia się ku Bogu, zdystansowania się wobec codziennych, przyziemnych spraw (niejednokrotnie absorbujących nas bez reszty) i spojrzenia w niebo, wreszcie – postawienia sobie fundamentalnych pytań o sens, dostrzeżenia własnej niemocy i grzechu. Gwałtowność i siła, z jaką są wypowiadane, wskazują na ich priorytetowy charakter, wyjątkowość nadaje też szczególny charakter liturgicznemu adwentowemu oczekiwaniu. Wzmacniają je jeszcze obrazy naszkicowane przez Jezusa: moment nadejścia potopu, codzienność – ze swoją wręcz banalnością i sielskością, które zostają przerwane nagłą interwencją Boga. Wskazują one jednoznacznie, że stawka jest bardzo wysoka: chodzi o ludzkie życie, teraźniejszość i wieczność.

Adwent, biblijne oczekiwanie na „powrót Pana”, lokuje się na dwóch poziomach. Pierwszy z nich, eschatologiczny, zwraca nas ku czasom ostatecznym, w końcowej jego części – także ku wydarzeniu zbawczemu, jakim jest Wcielenie Syna Bożego. Drugi jest przypomnieniem, iż Bóg przychodzi do nas codziennie. Bywa, że bez uprzedzenia. Pojawia się tam, gdzie nie spodziewamy się Go spotkać. Zaskakuje oczywistością i prostotą swojej obecności – bez metaforycznych zniekształceń, jakie nieraz jesteśmy skłonni Mu przypisywać. Hojnością łaski, której nam udziela, i wszechstronnością działania przekraczającego nasze zdolności przewidywania. Bywa, że nie zauważamy tego. Śpimy. Jesteśmy zajęci bez reszty gromadzeniem rzeczy stanowiących jedynie cień przyszłych dóbr. Zmęczeni, zaabsorbowani nimi tracimy bezpowrotnie szansę na powstanie, przebudzenie, zredefiniowanie celów. Przegrywamy życie.

Bóg przychodzi. Jest blisko! „Uważajcie i czuwajcie”, abyście nie przegapili czasu swojego nawiedzenia! Nie zlekceważmy tego wezwania, bo może nie być kolejnej szansy.


© 2009 www.parafia.lubartow.pl